Ekologia kulturowa

Ekologia kulturowa - nauka o adaptacji człowieka do środowiska społecznego i fizycznego. Adaptacja człowieka odnosi się zarówno do procesów biologicznych, jak i kulturowych, które umożliwiają ludności przeżycie i rozmnażanie się w danym lub zmieniającym się środowisku^[1]. Można badać ją w ujęciu diachronicznym (badanie bytów istniejących w różnych epokach) lub synchronicznym (badanie obecnego systemu i jego elementów). Głównym argumentem jest to, że środowisko naturalne, w społeczeństwach lokalnych lub opierających się na handlu wymiennym, częściowo od niego zależnych, w znacznym stopniu przyczynia się do rozwoju organizacji społecznej i innych instytucji. W sferze akademickiej, w połączeniu z badaniem ekonomii politycznej oraz badaniem ekonomii jako ustroju, staje się ona ekologią polityczną, kolejną subdziedziną akademicką. Jest przydatna również w analizie wydarzeń historycznych, takich jak Syndrom Wyspy Wielkanocnej.